Врачена наградата „Прозарт“ на Драго Јанчар: Му пркосиме на историското време, но не можеме да смени

Врачена наградата „Прозарт“ на Драго Јанчар: Му пркосиме на историското време, но не можеме да смениме нешто суштинскоНие му пркосиме на историското време и ја исмеваме човечката комедија или сочувствуваме со човечката трагедија, но истовремено знаеме дека не можеме да промениме нешто суштинско. А сепак, продолжуваме да пишуваме, бидејќи така сака нашата желба за опишување. И понекогаш му помага на некој читател, нема да речам да живее, туку да ги разбере човечката страст, тага, радост и заблуда – рече словенечкиот писател Драго Јанчар, во своето обраќање по повод врачувањето на наградата „Прозарт“, што му ја додели Интернационалниот литературен фестивал „ПРО-ЗА Балкан“.

Обраќајќи им се на членовите на жирито, преведувачите на неговите книги, пријатели и читателите на неговите книги на македонски јазик, Јанчар додаде дека ова признание му е особено при срце, бидејќи, во добро и лошо, голем дел од неговиот живот е поврзан со балканскиот дел од Европа.

– Оваа награда што ја добивам особено ми е драга. Не затоа што е за уметност на прозата, воопшто литературна уметност, центарот на сè што правам и што ме интересира, бидејќи со балканскиот дел од Европа е поврзан голем дел од мојот живот, и во добро и во лошо. Благодарам за неа – дополни тој.

Наградата му ја врачи претседателот на Одборот за доделување на наградата „Прозарт“, Ермис Лафазановски.

Во Даутпашиниот амам, авторите-гости на фестивалот се претставија со извадоци од свои дела на јазикот на кој творат. Освен Јанчар, читаа и писателите: Снежана Младеновска-Анѓелков, Тарик Туфан, Владимир Левчев, Ренато Баретиќ, Даница Вукиќевиќ и Слободан Шијан. Сите имаа можност во изминатите денови да се дружат со членовите на програмата „Скопје фелоушип“.

Фестивалот го затвори неговиот основач, Дејан Трајкоски, кој им се заблагодари на сите гости и на тимот со којшто континуирано работат 11 години. Тој рече: -Се надевам дека фестивалот и оваа година беше како во песната на Радован Павловски: Подајте ми триножно столче / Во просторот да седнам / И сè што ве боли речете ми / Со метафора ќе го искамшикувам.